اقامتگاه های بومگردی در سالهای اخیر بسرعت توسعه یافته اند. مازندران شاهد افزایش این اقامتگاهها درسالهای اخیر بوده است. استفاده از قابلیتهای بومگردی برای توسعه اجتماعی- اقتصادی روستاها و لزوم ایجاد چارچوبی برای کنترل کیفیت معماری اقامتگاهها بعنوان بخشی از خدمات گردشگری، پرداختن به تاثیر کیفیت معماری اقامتگاهها بر میزان رضایتمندی گردشگران را ضروری می سازد. این مقاله با این اهداف به بررسی و سنجش ابعاد رضایتمندی بومگردان از ویژگیهای کیفی معماری بومی اقامتگاهها و نیز رابطه میان انگیزه، رضایتمندی گردشگران و میزان تمایل آنها به اقامت مجدد میپردازد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است که در آن بعد از تدوین مدل مفهومی بر مینای تحلیل محتوای مبانی نظری، جمع آوری داده های میدانی از طریق پرسشنامه صورت گرفته است. جامعه آماری شامل بومگردان مراجعه کننده به چهار اقامتگاه بومگردی فعّال شهرستان تنکابن بوده است. در مدل مفهومی تدوین شده، ابعاد سه گانه کالبدی-فضایی، طبیعت گرایی و فرهنگی -اجتماعی معماری بومی به ترتیب متناظر با الزامات اساسی، عملکردی و هیجانی رضایتمندی گردشگران فرض شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد معماری اقامتگاه ها از لحاظ تامین نیازهای عملکردی/ طبیعت گرایی با میانگین 08/3بیشترین جلب رضایتمندی را داشته اند. در مرتبه بعد شاخص نیازهای کالبدی فضایی با میانگین 03/2 رضایتمندی مخاطبان را کسب کردند. شاخصهای فرهنگی- اجتماعی اقامتگاهها کمترین میزان رضایتمندی را داشته اند. تحلیل نتایج حاکی ازآنست که درنمونه های تحقیق، مکانیابی و ویژگی های طبیعت گرایی معماری اقامتگاهها با انگیزه غالب بومگردان همخوانی داشته است. در انتها پیشنهادهایی جهت مدیریت توسعه اقامتگاههای روستایی ارائه شده اند.
