این مقاله به بررسی و تبیین جامعه‌شناختی تاب‌آوری شهری در بین ساکنان شهرهای ساحلی استان مازندران می‌پردازد. تاب‌آوری را باید همه اقشار جامعه فرابگیرند تا بتوانند در موقعیت‌های سخت تاب‌آوری بالایی از خود نشان دهند. روش تحقیق، پیمایشی و جامعه آماری شامل افراد 15 ساله و بالاتر ساکن در شهرهای ساحلی استان مازندران بود. شیوه نمونه‌گیری، خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شد. ابتدا یک چهارچوب کامل از شهرهای استان تهیه شد. سپس شهرهای ساحلی استان از شرق تا منتهی‌الیه غرب استان مشخص شدند و در مرحله بعدی همه شهرهای ساحلی شماره‌گذاری شد و سپس پنج شهر ساحلی بابلسر، محمودآباد، نور، نوشهر و رامسر انتخاب شدند. حجم نمونه طبق فرمول کوکران 384 نفر بود. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه استاندارد و محقق ساخته است. روش تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن، مقایسه میانگین‌ها، تحلیل مسیر و تحلیل رگرسیون بود. ابزار اندازه‌گیری از اعتبار صوری استفاده‌شده و از پایایی لازم برخوردار بود چراکه مقدار ضریب آلفای کرونباخ در همه متغیرها، بیشتر از مقدار 70/0 به دست آمد. یافته‌ها نشان داد در بین ابعاد تاب‌آوری، بعد اعتماد به غرایز فردی بیشترین میانگین 20/3 و بعد تصور شایستگی فردی کم‌ترین میانگین 07/3 را دارند. میانگین تاب‌آوری در حد متوسط و برابر با 14/3 است. نتایج آزمون همبستگی نشان داد رابطه معنادار مثبت و مستقیم بین تاب‌آوری شهری با میزان سبک زندگی سلامت‌محور و حمایت اجتماعی وجود دارد؛ یعنی هرچه میزان سبک زندگی سلامت‌محور و حمایت اجتماعی در بین ساکنان شهرهای ساحلی مازندران افزایش یابد، تاب‌آوری شهری بیشتر می‌شود. مقدار ضریب همبستگی چندگانه برابر با 484/0 است که نشان‌دهنده ضریب همبستگی پایینی است. ضریب تعیین نشان می‌دهد مجموعه متغیرهای مستقل، 5/23 درصد از تغییرات متغیر وابسته تاب‌آوری شهری را تبیین می‌کنند. متغیر سبک زندگی سلامت‌محور و ابعاد آن اثر بیشتری بر تاب‌آوری شهری دارند. برای بالا بردن تاب‌آوری شهری، باید میزان سبک زندگی سلامت‌محور و همچنین حمایت اجتماعی را افزایش داد.
